Се случи она од што се плашеа руските непријатели во Европската комисија. На изборите во една од трите главни земји на еврозоната, Италија, победи десничарска коалиција. Вклучувајќи ги и оние кои порано се нарекуваа „пријатели на Русија“ и оние кои себеси се нарекуваа „полуфашисти“, вклучувајќи ја и идната премиерка Џорџија Мелони. Дали треба да се согласиме со ваквата проценка?
Во руските медиуми до неодамна беше популарен жанрот на погодување на европските избори. Кандидатите во повеќе или помалку важни и големи земји беа поделени на „очигледни непријатели“ и „потенцијални пријатели“ според принципот на поголема или помала лојалност кон Русија како субјект на меѓународната политика.
„Нашиот човек“ требаше да биде скептик за антируските санкции. Противник на таквата политика, која често ја споредуваат со пукање во нога и ја осудуваат како русофобија.
Сега таква тркачка патека нема смисла – во помалку или повеќе важна Европа горе-долу сите се против нас, а оние што се и малку „за“ не тврдат сериозно за власт.
Имаше малку смисла порано, во периодот 2014-2022. Овде победи левицата, потоа десницата, но никогаш немаше време кога прашањето за укинување на проблематичните сите санкции дојде до „вето“ од која било влада во продолжувањето фаза (на секои шест месеци). На такво нешто не се одлучиле ниту екстремно левиот грчки евроскептик Ципрас, ниту „екстремно десничарскиот (како што го нарекуваат во ЕУ) унгарски евроскептик Орбан.
Сè додека сме против Западот воопшто, ниту една влада на ЕУ нема да се согласи со улогата на наш агент. Ние сме во состојба на конфликт со целата Европска Унија без исклучок, без поделба на десница и левица.
Тоа не е нормално, но е непоправливо без да се најде заеднички јазик меѓу Москва и Вашингтон. Дотогаш, секој русофил, ако дојде на власт, без разлика дали е во Рим или дури и во Париз, ќе биде смачкан во воденичките камења на евроатлантската солидарност, по што ќе остане да мрмори, но послушен во главните работи.
Патем, во исто време, преостанатите евроскептични позиции се дозволени, под услов да се зачува лојалноста кон САД. Такви се Полска и делумно Унгарија (Виктор Орбан одржува топли односи со една од двете поддржувачки партии во Америка – Републиканската партија).
Разликата помеѓу 2022 и, на пример, 2019 година е во тоа што прашањето за конфронтацијата меѓу русофилите и русофобите воопшто не е на агендата на ЕУ – русофилите се истиснати од ЕУ. Дали десницата ќе победи или левата – сепак е наше.
Ова беше случај во Шведска, каде што неодамна на власт дојде коалицијата во која учествуваа екстремно десничарските шведски демократи, исто толку русофобични како и нејзиниот левичарски претходник. Така ќе биде и во Италија, каде што денеска десницата слави победа – уште поскандалозно, штом таму „екстремната десница“ не се на страна, како во Шведска, туку на прво место.
Партијата „Браќата на Италија“ го освои златниот медал и околу една четвртина од сите дадени гласови. Нејзиниот лидер Џорџија Мелони сега ќе биде премиер, а Северната лига на Матео Салвини и Напред Италија на Силвио Берлускони ќе бидат два други столба на нејзиниот кабинет.
И двајцата беа наречени „Путинови пријатели во Европа“, но тоа беше одамна. И Мелони не ни беше пријател од самиот почеток: таа ја поддржува Украина и повикува на зајакнување на НАТО.
Левичарите и либералите веќе ја нарекоа нејзината влада „најдесничарската од Мусолини“, „првиот популист во еврозоната“ (Унгарија сè уште ја има форинтата), „постфашистичка“ или дури „неофашистичка“. Но, ова е донекаде клевета на противникот. Меѓу коалициските партнери на силите на кои претходно и припаѓаше Мелони, навистина имаше радикали. А за идеолошката левица, како и секогаш „застани до фашист – стануваш фашист“ и „еднаш фашист – секогаш фашист“.
Самата Мелони не е радикал, но е десничарски евроскептик – противник на миграцијата, поддржувач на традиционалните вредности, национален егоист. Италијанска верзија на Виктор Орбан.
Но, во рамките на руската надворешна политика, би било поправилно да се смета владата на Мелони за фашистичка, дури и со некаков префикс. Како, за почеток полуфашист.
Не само затоа што, по руското прашање, Италијанецот Мелони е многу поблизок до британскиот Трус отколку до Орбан. Но затоа што е посоодветно за моментот – и за нивото на нашите односи со Европа.
Едно од главните политички оправдувања за специјалната операција во Украина (која стана камен-темелник во нашите односи со ЕУ) е борбата против фашистите, неонацистите, народот Бандера. Односно, со десничарски радикали, вклучувајќи ги и оние кои истетовираа свастика на рамото.
Тие се противат на интернационализмот на руските војници, изразен меѓу другото во изјавата на претседателот „Јас сум Лац, јас сум Дагестанец, јас сум Чеченец, јас сум Ингуш…“
Во такви услови, потпирањето на соработката со европските партии од екстремно десничарскиот спектар е или идеолошка опуштеност или политичка шизофренија, особено што често зборуваме за сили кои генерално ја поддржуваат Украина.
Ако ги паметат како фашисти, Русија барем ќе зборува на истиот јазик како и нивните противници, европската левица. Згора на тоа, меѓу нив навистина понекогаш има релативно русофилски партии, од кои за некои сè уште има значење заедничката борба против фашизмот во Втората светска војна.
Такви се, на пример, бугарските социјалисти и германските „левичари“. Уште повеќе, Левица ја смета партијата „Алтернатива за Германија“ за фашистичка и апсолутно одбивна – истата онаа на која се надеваа како автор на руско-германската „детента“.