Шарлот Меј Ли, 21, од Кулсдон, јужен Лондон , беше уапсена минатата недела во главниот град на Шри Ланка откако полицијата откри 46 килограми канабис во нејзиниот куфер.

„Не видов дека го имам во куферите. Воопшто не го очекував кога ме запреа на аеродромот. Мислев дека торбите се полни со моите работи. Бев во Бангкок претходната вечер и веќе ги спакував алиштата бидејќи мојот лет беше многу рано“, рече дваесет и едногодишната девојка.

„Затоа ги оставив куферите во хотелската соба и излегов на забава. Бидејќи веќе беа спакувани, не ги проверив повторно наутро. Мора да ме наместиле и знам кој го сторил тоа“, додаде таа.

Ли рекла дека привремено работела во Тајланд на таканареченото „крстарење со алкохол“ – крстарење чија главна цел е да се консумира алкохол додека се забавува – но нејзината 30-дневна виза била пред истекување, па затоа решила да патува до блиската Шри Ланка додека чека да ѝ биде обновена тајландската виза.

Таа одлучи да оди во таа земја бидејќи е релативно блиску, летот трае само три часа, а никогаш претходно не била таму.

„Мислев дека додека чекав виза, можам да ја посетам Шри Ланка. Луѓето за кои мислам дека ми го наместија сето ова требаше да ме чекаат тука. А сега завршив заглавена во овој затвор“, вели очајната девојка.

По апсењето, Ли првично била задржана седум дена во Бирото за наркотици на полицијата. Таа вели дека морала да спие на софа на која имало креветни бубачки, додека чувар цело време ја набљудувал.

Ужасни затворски услови

Во неделата, Шарлот беше изведена пред Основниот суд во Негомбо, каде што ѝ беше одреден притвор дополнителни 14 дена до следното рочиште. После тоа, таа била префрлена во затвор во Негомбо, каде што сè уште е во преполна ќелија, 22 часа на ден, и ѝ е дозволено само да јаде и накратко да ги истегнува нозете.

Оттаму таа разговараше со „МејлОнлајн“ во среда за да ги истакне ужасните услови во затворот. Таа исто така откри дека не јадела ништо два дена, бидејќи затворската храна ѝ предизвикува здравствени проблеми.

„Се обидувам да останам позитивна, бидејќи што друго можам да направам? Но, тешко е. Чувствувам дека немам никакви човекови права овде. Нема кревети, нема ќебиња. Местото за спиење е како долг ходник со еден куп други жени. Спијам на бетонскиот под. Мојот џемпер е перница“, објаснува таа и додава:

„Има вентилатор на таванот, но речиси и не работи, и телевизор кој едвај работи. Имам само овој еден гардеробер, ништо за менување. Не ми дозволуваат дури ни да земам лекови за ADHD. Единственото нешто што го даваат се апчиња за спиење што те онесвестуваат. Тушот не е вистински туш. Тоа е само кофа во која се истураш, но ни за тоа не добиваш ништо. Те ставаат во некој двор со еден куп други жени и тоа е тоа.“

Како што продолжува таа, им е дозволено да излегуваат надвор само два до три часа на ден, а понекогаш и подолго ако другите жени се на суд тој ден.

„Два дена не сум јадела ништо бидејќи храната е премногу лута за мене. Им кажав на адвокатите, имам три, дека ми треба различна храна. Рекоа дека ќе го средат тоа, но сè уште не го направиле тоа. Не знам зошто. За среќа, некои девојки зборуваат англиски и делат бисквити и такви работи со мене, беше убаво од нивна страна. Сите други Британци притворени овде се мажи, па не ги гледам. Нема комуникација меѓу затворениците и персоналот. Тие не ви кажуваат ништо. Не можат дури ни да ми дозволат да разговарам преку интернет со моето семејство, ниту да напишам писмо“, рече девојката.