БАБА МИЛЕНА (87) НЕМА НИКОЈ НА СВЕТОТ И ЕДВАЈ ПРЕЖИВУВА: Друштво и прават кучиња скитници
Бабата Милена Павиќевиќ има 87 години, живее сама во трошна куќа во центарот на Гњилане, а нема ни книга да си ги исполни деновите. Нема никој на светот, никој не ја посетува, освен кучињата скитници на кои им дава корка леб. Пензијата од 200 евра едвај покрива сметки и храна. Звучи грубо, но среќата е што таа е вегетаријанка. Таа не можеше да си дозволи ниту месо.
За баба Милена дознав од Светлана, која работи во Космет. Пред осум години била во Гњилане, каде запознала баба која храни кучиња. Некои стерилизирала, некои посвоила, а на баба и однела ќебиња и гардероба. И до пред некој ден знаеше што се случи со старицата. Се додека работата не ја однесе повторно во Гњилане , со двајца италијански колеги. Капијата во малиот двор, во уличката зад самиот центар, беше отворена.
– Ме препозна баба Милена. После осум години! Куќата и се околу неа е во уште полоша состојба. Не замоли да не влегуваме внатре, се срами. Али од куќата извадил кесичка со бонбони „негро“ на која пишувало: „Внатре има 18 бонбони, секој земе шест“ – изјавила Светлана за Курир.
Светлана како голем љубител на кучиња донела и 20 кг кучешка храна. Дури и сопственикот на локалната фабрика, Албанец, ветил дека ќе донира храна за кучињата. А Италијанците, потресени од тоа што го видоа, купија 10 вреќи храна за баба – тестенини, ориз, зеленчук…
– Има остар ум, остар јазик. Таа знае се, прашува дали српската роба отишла на Космет, зошто не идат весниците… Сиромаштијата, ми се чини, ја отежнува осаменоста. Ме замоли да и земам српско-турски речник, сака да учи турски. И нарачала и Максим Горки и некои други книги – вели Светлана.
Ми го дава телефонскиот број на баба ми.
– Светлана, ти си тоа? – вели баба кога ми се јавува.
Нема на кој друг да се надеваме. Сепак, мило ми е. Таа пред се вели дека е родена на 18 ноември 1936 година во Скопје, каде што дежурале нејзините родители. Во Космет е од 1946 година.
– Имам основно училиште, одев средно. Никогаш никаде не сум работел. Не се омажив, немам никој од моето семејство. Живеам во куќата на дедо ми по мајка. Парцелата е малку повеќе од акр, тука е оваа куќа изградена околу 1970 година – ходник, мала соба и голема соба. Стара куќа од дедото, па дури и од татко му, изградена во турско време, јас сум петта или шеста генерација – приказната на баба Милена за Курир.
ВАКА МОЖЕТЕ ДА ЈА ПОМОГНЕТЕ БАБАТА МИЛЕНА
Со поштенска нарачка до:
Милена Павиќевиќ
Краља Петра бб,
38252 Шилово
Гњилане
КНИГИ
Редакција на Курир
Влајковиќева 8
11000 Белград
со назнака: За баба Милена
Струја има, но вода само во дворот. Она што можете да го видите на сликата малку додадено, со тој метален лим над покривот, беше ходникот од бањата. Но, цевките ги нема. Живее од пензијата на татко му, која ја добива од својата 45-та година.
– Ја земам од Белград. Помалку од 24.000 динари. Во понеделник ќе одам во Шилово да си земам пензија, таму има српска пошта. Плаќам шест евра на таксист да ме однесе таму. Кога ќе подигнам пари, одам во менувачница. Купувам 200 евра по курс од 118.080 и ми даваат 240 динари кусур од 24.000. Наскоро ќе има и исплата на 20.000 помош за пензионерите, а од јануари зголемување на пензијата. Ќе имам уште малку – вели баба, а потоа додава: