Еден од најгласните борци за раскинување на меѓународните договори (кои уште при самото склучување беа повеќеслојно конфликтни: и како форма и како содржина, но и како услови и притисоци под кои беа потпишани) што, според меѓународно-прaвните експерти, предизвикаа многу повеќе штетни последици отколку корисни, а ги склучи Македонија, најпрво со Бугарија, една година подоцна и со Грција, е професорот по меѓународно право на Институтот за политички студии од Белград, Игор Јанев
Анализа
Еден од најгласните борци за раскинување на меѓународните договори (кои уште при самото склучување беа повеќеслојно конфликтни: и како форма и како содржина, но и како услови и притисоци под кои беа потпишани) Што според меѓународно-прaвните експерти предизвикаа многу повеќе штетни последици отколку корисни, а ги склучи Македонија, најпрво со Бугарија, една година подоцна и со Грција, е професорот по меѓународно право на Институтот за политички студии од Белград, Игор Јанев.
Воден од своето долгогодишно искуство, експертиза и познавања на меѓународното право, професорот Јанев веќе неколку години заговара раскинување на Преспанската спогодба како генератор на сите проблеми, кои на крајот можат да бидат погубни за македонскиот идентитет и наметнување туѓ.
Во продолжение интегрално ги објавуваме неговото видување и анализа за тоа кои можат да бидат потенцијалните сценарија ако Македонија еднострано се повлече од Договорот од Нивици и кои треба да бидат чекорите потоа, односно како да се врати уставното име Република Македонија.
Раскинување на Преспанскиот договор и чекори потоа
– Основната претпоставка за запирање на процесот на бугаризацијата (поточно бугарската асимилација) и поврзано со ова воспоставувањето на името „Република Македонија“ (односно отстранување на сегашното, базирано врз Преспанскиот акт, „Република Северна Македонија“) е – раскинувањето на Преспанската спогодба!
По раскинувањето на оваа спогодба, неопходен чекор е да се извести генералниот секретар на Организацијата на Обединетите нации (ООН) и да се бара отстранување на овој акт од регистарот на ООН како раскинат договор.
Потоа, државата мора да поведе акција преку предлог-резолуција на Генералното собрание на ООН за продолжување на членството на државата „Република Северна Македонија“ под името – „Република Македонија“ во ОН.
Се разбира дека Грција нема да седи со скрстени раце и ќе ги повика САД, Франција и Велика Британија да свикаат седница на Советот за безбедност на ООН бидејќи „Република Северна Македонија“ еднострано го раскинала Преспанскиот договор, со што ќе се обиде да ја наметне перцепцијата дека со тој чин „се загрозуваат регионалниот мир и безбедноста“.
Понатаму, во таа насока, Грција ќе бара од СБ да донесе препорака и одлука со која ќе ѝ наложи на Македонија да мора повторно да се обврзе со истиот акт (Преспанската спогодба) или да седне на маса и да започне со нови преговори за идентитетот базирани врз (претходно раскинатиот) Преспански договор.
Доколку Македонија цврсто застане на позицијата дека нема намера повторно да го склучи раскинатиот акт (што е суверена одлука на секоја држава или, пак, да преговара за новото име), маневарскиот простор на СБ на ООН е многу мал и објективно екстремно лимитиран!
Имено, во споредба со 1993 година, Советот за безбедност на ООН нема да може да донесе:
1. Резолуција со која ќе наметне (повторно) привремена референца од каков било вид или да ја врати претходната референца БЈРМ (односно нема да може да ја воспостави „претходната состојба“ со наметната референца, бидејќи сега ги немаме истите околности – проблемот со референцата БЈРМ не заврши во СБ на ОН, туку во регистарот на ОН како спогодба од небезбедносен, поточно административен / несуштински карактер), а и нема да има консензус меѓу големите сили со различни доктрини околу суверенитетот на државите, посебно Русија и Кина нема да бидат индиферентни и да допуштат „интерферирање во внатрешните работи“ (се разбира водени од своите интереси);
Текстот во целост на Нова Македонија