ШТО ЌЕ МИ Е СВЕТОТ АКО НЕМА МАКЕДОНИЈА?

И денес светските варвари не застануваат. Ми ја силуваат татковината на сите можни начини. Праќаат силеџии да се изживуваат врз нас. Ни ја срушија државата, ставија марионетска „пиноче“ влада, затворите ни се полни политички затвореници како да сме гулаг, ни се посраа на референдумот и продолжуваат со истото тоа за административно да исчезнеме… Е па, еве им, третата светска војна и економски колапс се на вратата

____________

Европската Унија сака по брза постапка да ја прими Украина, затоа што е нападната од Русија, а нам ни порача да ги прифатиме бугарските нацибарања, што значи ликвидација на последните идентитетски обележја. Добро утро, евролицемери, добре дојдовте во мојата страшна колумна што ќе сакате да ја забраните.

Хасан, пет години, убиен по воздушен напад на Американците. Сакав да ставам слика од него, ама нема, на светските мејнстрим-медиуми баш им е гајле за неговата смрт и другите пола милион ирачки деца за кои Медлин Олбрајт рече дека се исплатлива жртва, за потомците на коњокрадците да можат да крадат нафта. „Ако не успееш како писател, може да станеш новинар. Неуспешните писатели стануваат новинари.“, му вели вујкото (Афлек) на својот внук (Шеридан), во новиот филм на Џорџ Клуни „Тендер бар“. Деновиве медиумите со сите сили се трудат да станат писатели. Достоевски да им позавиди. Оној Достоевски, од малоумници забранет во Италија. Ако медиумите сакаат да бидат писатели, тогаш писателите стануваат пророци.

Не треба човек да биде пророк за да ги согледа нештата. Лазански, Кисинџер, Чомски и многу други бистри луѓе, а не хистерици, предупредуваа уште во 2014 година дека е насилство на Русија да ѝ се топори во двор нуклеарно оружје, додека во делови на Украина се врши геноцид врз руско население, а Западот, премолчувајќи, го поддржува тоа. Како што мене ми беше јасно што ќе се случи истата таа 2014 година, кога официјално започна хибридната војна на САД, ЕУ и НАТО против Македонија, предводена од, симболично, нивните „азов“ баталјони, Грција и Бугарија.

#Пишува Александар Русјаков за Нова Македонија