НОВА ПРОВОКАЦИЈА НА КАРАКАЧАНОВ: КРЕСНЕНСКОТО И РАЗЛОВЕЧКОТО ВОСТАНИЕ СЕ КРЕНАЛЕ ЗА МАКЕДОНИЈА ДА СЕ ВРАТИ ВО РАМКИТЕ НА БУГАРИЈА

На Mar 3, 2023

Пред 145 години во градот Сан Стефано кај Константинопол беше потпишан мировниот договор со кој заврши Руско-турската војна која ние Бугарите ја нарекуваме ослободителна војна. На тогашната мапа на светот повторно се појави земјата Бугарија.

По речиси 500 години угнетување и исмејување на нашата волја и христијанска вера, ние Бугарите го освоивме нашето право да бидеме слободен народ кој може да ја гради сопствената иднина – на што не учеа генерации Бугари кои загинаа против поробувачите. Како што ни оставил Васил Левски: „…И ние (Бугарите) сме луѓе и сакаме да живееме човечки: да бидеме целосно слободни во нашата земја, каде што живее Бугаринот – во Бугарија, Тракија [и] Македонија… “, објавена во весникот Свобода во 1871 година.

И иако тогашните големи сили – морализатори, во име на нивните интереси, а потоа и „европски“ вредности, неколку месеци подоцна, на конференцијата во Берлин, ја поделија Санстефанска Бугарија на неколку делови и вратија 1,5 милиони Бугари од Тракија и Македонија. под турско ропство, а Северна Добруџа и Померанија им дадоа на Романија и Србија, Сан Стефанска Бугарија, обединувањето на бугарскиот народ во една држава стана идеал на следните генерации Бугари. Во име на овој идеал, а не на некои измислени странски, космополитски интереси, бугарскиот народ претрпе маки и жртвуваше повеќе од 200 илјади свои синови во Српско-бугарската војна, балканската, меѓусојузничката, првата и Вторите светски војни. Во името на овој обединувачки идеал, кој ни го остави Сан Стефано, прогонетите Бугари во Тракија и Македонија подигнаа три востанија – Кресненско-разложското во 1878 година, Горноџумајското во 1902 година и Илинденско-преображенското во 1903 година и борба. речиси 70 години по ослободувањето.

Трети март и Санстефанска Бугарија беа и се идеалот на вистинските Бугари. Но, за бугарските соседи и непријатели, како и нивните слуги во нашата земја, кои сакаа да го убијат бугарскиот дух и да не претворат во тивка маса, овој симбол на Бугарите беше пречка. Затоа, со странска, советска, волја, таа беше забранета по 9 септември 1944 година, а до 1990 година беше прогласена за великобугарска и шовинистичка, а илјадници луѓе беа ставени во затвори и логори како шовинисти и великобугарски националисти – и во Бугарија и во Македонија.

Денес новите интернационалисти, глобалисти, либерали – со еден збор јаничари, во име на новите европски вредности, повторно го негираат 3 март – овојпат поради политичката ситуација и војната во Украина, а бугарските патриоти повторно се декларираат како националисти, и овој пат – исто така русофили. Колку и да е непријатно за овие „нови, модерни Европејци“, ние Бугарите на 3 март мораме да ги наведнеме главите пред борците за бугарската национална слобода, но и да им благодариме на тие десетици илјади војници од руската царска војска која паднала во војната 1877-1878. Тоа го прават културните народи. Не случајно градителите на новата Бугарија по ослободувањето ги изградија спомениците во Плевен, Шипка, Шејново, споменикот на цар Освободител во Софија. Не оставија споменици ниту на англиската кралица, ниту на германската канцеларка, ниту на австроунгарскиот император, бидејќи никој од Европа во тоа време не пролеа ниту една капка крв за нашето ослободување, туку создаде т.н. Берлин Диктат.

Значи, и покрај сите оние денешни „либерали“, кои како и нивните марксистички интернационалистички претходници го негираат Третиот марш, Санстефанскиот идеал и воопшто потребата од бугарски национален идентитет и бугарски национален интерес, Бугарите и двете во Бугарија и надвор од границите на нашата модерна земја која го става бугарското над странското, на денешен ден – 3 март велиме „Среќен празник“.
Среќни празници Бугари!
Красимир Каракачанов

Красимир Каракачанов

Преди 145 години в градчето Сан Стефано до Цариград бе подписан мирният договор, с който се сложи край на Руско-турската война, която ние, българите, наричаме освободителна. На картата на тогавашния свят отново се появи държавата България.

След близо 500 години потисничество и издевателства над нашата воля и християнска вяра българите извоювахме правото си да бъдем свободен народ, който сам може да гради своето бъдеще – това, на което ни учеха поколения българи, загинали срещу поробителите. Така, както ни беше завещал и Васил Левски: „…И ние (българите) сме хора и искаме да живеем човешки: да бъдем напълно свободни в земята си, там гдето живее българинът – в България, Тракия [и] Македония…“, публикувано във вестник „Свобода“ през 1871 г.

И въпреки че тогавашните Велики сили – морализаторки, в името на своите интереси и тогавашни „европейски“ ценности, няколко месеца по-късно, на конференцията в Берлин, разделиха Санстефанска България на няколко части и върнаха 1,5 млн. българи от Тракия и Македония под турско робство, а Северна Добруджа и Поморавието подариха на Румъния и Сърбия, Санстефанска България, обединението на българския народ в една държава стана идеал на следващите поколения българи. В името на този идеал, а не на някакви измислени, чужди, космополитни интереси, българският народ търпя лишения и пожертва над 200 хиляди свои синове в Сръбско-българската война, Балканската, Междусъюзническата, Първата и Втората световни войни. В името на същия този обединителен идеал, завещан ни от Сан Стефано, прогонените българи в Тракия и Македония вдигната три въстания – Кресненско-Разложкото от 1878 г., Горноджумайското от 1902 г. и Илинденско-Преображенското от 1903 г., и водиха кръвопролитна борба близо 70 години след освобождението.

Трети март и Санстефанска България бяха и са идеал на истинските българи. Но за съседите и враговете на България, както и техните слуги у нас, които се стремяха да убият българския дух и да ни превърнат в една безропотна маса, този символ на българите бе пречка. Затова по чужда, съветска, воля той бе забранен след 9 септември 1944 г. и чак до 1990 г. бе обявяван за великобългарски и шовинистки, а хиляди хора бяха вкарвани в затвори и лагери като шовинисти и великобългарски националисти – и в България, и в Македония.

Днес нови интернационалисти, глобалисти, либерали – с една дума еничари, в името на нови европейски ценности отново отричат 3 март – този път заради политическата конюнктура и войната в Украйна, а българските патриоти обявяват отново за националисти, а този път – и за русофили. Колкото и да им е неприятно на тези „нови, модерни европейци“, ние, българите, на 3 март трябва да сведем глава пред борците за българската национална свобода, но и да кажем едно благодаря на онези десетки хиляди войници от руската имперска армия, които паднаха във войната от 1877-1878 г. Така правят културните народи. Неслучайно строителите на нова България след освобождението построиха паметниците в Плевен, Шипка, Шейново, паметника на Цар Освободител в София. Те не оставиха паметници нито на английската кралица, нито на германския канцлер, нито на австро-унгарския император, защото никой от тогавашна Европа не проля и една капка кръв за нашето освобождение, а сътвори т.нар. Берлински диктат.

Така че напук на всички онези днешни „либерали“, които подобно на своите марксистки интернационалистически предшественици отричат и Трети март, и Санстефанския идеал, и въобще нуждата от българска национална идентичност и българския национален интерес, българите и в България, и извън пределите на съвременната ни държава, които поставяме българското над чуждото, на този ден – 3 март, казваме „Честит празник“.

Честит празник, българи!

Красимир Каракачанов

ВАЖНО!!! Почитувани читатели на МКДПресс, ограничени сме поради нашите позиции! Пристапете директно на страницата www.mkdpress.eu . Споделете на вашите профили, со пријателите, во групи и на страници. На овој начин ќе ги надминеме ограничувањата, а луѓето ќе можат да стигнат до алтернативното гледиште на настаните!?