НОВА ПРОВОКАЦИЈА НА КАРАКАЧАНОВ: КРЕСНЕНСКОТО И РАЗЛОВЕЧКОТО ВОСТАНИЕ СЕ КРЕНАЛЕ ЗА МАКЕДОНИЈА ДА СЕ ВРАТИ ВО РАМКИТЕ НА БУГАРИЈА
Пред 145 години во градот Сан Стефано кај Константинопол беше потпишан мировниот договор со кој заврши Руско-турската војна која ние Бугарите ја нарекуваме ослободителна војна. На тогашната мапа на светот повторно се појави земјата Бугарија.
По речиси 500 години угнетување и исмејување на нашата волја и христијанска вера, ние Бугарите го освоивме нашето право да бидеме слободен народ кој може да ја гради сопствената иднина – на што не учеа генерации Бугари кои загинаа против поробувачите. Како што ни оставил Васил Левски: „…И ние (Бугарите) сме луѓе и сакаме да живееме човечки: да бидеме целосно слободни во нашата земја, каде што живее Бугаринот – во Бугарија, Тракија [и] Македонија… “, објавена во весникот Свобода во 1871 година.
И иако тогашните големи сили – морализатори, во име на нивните интереси, а потоа и „европски“ вредности, неколку месеци подоцна, на конференцијата во Берлин, ја поделија Санстефанска Бугарија на неколку делови и вратија 1,5 милиони Бугари од Тракија и Македонија. под турско ропство, а Северна Добруџа и Померанија им дадоа на Романија и Србија, Сан Стефанска Бугарија, обединувањето на бугарскиот народ во една држава стана идеал на следните генерации Бугари. Во име на овој идеал, а не на некои измислени странски, космополитски интереси, бугарскиот народ претрпе маки и жртвуваше повеќе од 200 илјади свои синови во Српско-бугарската војна, балканската, меѓусојузничката, првата и Вторите светски војни. Во името на овој обединувачки идеал, кој ни го остави Сан Стефано, прогонетите Бугари во Тракија и Македонија подигнаа три востанија – Кресненско-разложското во 1878 година, Горноџумајското во 1902 година и Илинденско-преображенското во 1903 година и борба. речиси 70 години по ослободувањето.
Трети март и Санстефанска Бугарија беа и се идеалот на вистинските Бугари. Но, за бугарските соседи и непријатели, како и нивните слуги во нашата земја, кои сакаа да го убијат бугарскиот дух и да не претворат во тивка маса, овој симбол на Бугарите беше пречка. Затоа, со странска, советска, волја, таа беше забранета по 9 септември 1944 година, а до 1990 година беше прогласена за великобугарска и шовинистичка, а илјадници луѓе беа ставени во затвори и логори како шовинисти и великобугарски националисти – и во Бугарија и во Македонија.
Денес новите интернационалисти, глобалисти, либерали – со еден збор јаничари, во име на новите европски вредности, повторно го негираат 3 март – овојпат поради политичката ситуација и војната во Украина, а бугарските патриоти повторно се декларираат како националисти, и овој пат – исто така русофили. Колку и да е непријатно за овие „нови, модерни Европејци“, ние Бугарите на 3 март мораме да ги наведнеме главите пред борците за бугарската национална слобода, но и да им благодариме на тие десетици илјади војници од руската царска војска која паднала во војната 1877-1878. Тоа го прават културните народи. Не случајно градителите на новата Бугарија по ослободувањето ги изградија спомениците во Плевен, Шипка, Шејново, споменикот на цар Освободител во Софија. Не оставија споменици ниту на англиската кралица, ниту на германската канцеларка, ниту на австроунгарскиот император, бидејќи никој од Европа во тоа време не пролеа ниту една капка крв за нашето ослободување, туку создаде т.н. Берлин Диктат.
Значи, и покрај сите оние денешни „либерали“, кои како и нивните марксистички интернационалистички претходници го негираат Третиот марш, Санстефанскиот идеал и воопшто потребата од бугарски национален идентитет и бугарски национален интерес, Бугарите и двете во Бугарија и надвор од границите на нашата модерна земја која го става бугарското над странското, на денешен ден – 3 март велиме „Среќен празник“.
Среќни празници Бугари!
Красимир Каракачанов
Красимир Каракачанов