Да, јас сум таа МАЈКА КОЈА ГИ ОСТИГНА СВОИТЕ ДЕЦА: Ги сакав, но ОВА „МЕ ИЗЕДЕ“! Сите мислат дека сум лоша мајка, но проблемот е како општеството го доживува мајчинството
„Мојот сопруг е тој што сакаше деца, но научив дека не морам да живеам со моите деца за да бидам добра мајка“, се зборовите со кои наградуваната хавајска новинарка и писателка Рана Реико Ризуто го започна својот есеј. за тоа зошто ја оставила, примарното старателство над децата му го дала на сопругот.
Рана го напиша овој текст пред десет години, со цел да ја намали стигматизацијата на мајките кои решаваат да ги остават децата кај таткото. Нејзините синови сега се млади луѓе, а таа тврди дека никогаш не зажалила за својата одлука и дека тоа само ја направило подобра мајка.
Нејзиниот есеј го пренесуваме во целост.
„Таа 2001 година, 16 дена по третиот роденден на мојот најмлад син, излегов од вратата од мојот дом во Бруклин со еден куфер во рацете. Го напуштав семејството. Два сина, пет и три години, и мојот драг сопруг, партнер со кој сум 20 години, од детството. Добив стипендија и можност да живеам во Јапонија шест месеци за да интервјуирам преживеани од атомска бомба. Беше чест да го направам тоа, а мојот сопруг ме охрабри да аплицирам Уште повеќе, инсистираше да оди на таа задача. Прашањето не беше како тој и децата ќе се снајдат без мене, тој имаше голема помош од нашата дадилка која живееше со нас, но и од нашите роднини. Што беше проблематично беше како ќе се снајдам, како ќе живеам во туѓа земја каде што не го ни зборував јазикот.
Мојот брак не траеше.
Прашањето што секогаш ми го поставуваат е: „Како можеше да ги оставиш своите деца? или „Како можеш да бидеш мајка која го напушта семејството? Како моите деца да беа составен дел од мене, дури и години по нивното раѓање, па мораа да бидат хируршки отстранети. Како да ги оставив на пуст остров, среде пламен од остатоците од урнатиот авион и сам влегов во чамецот за спасување. Ова е претерување, но е дел од поентата. Затоа што мојот однос со децата секако продолжи да постои. Всушност, тој се подобри.
По два месеци, мојот сопруг и јас почнавме да имаме предизвици во нашата врска на далечина. Нашиот брак се насука поради очекувањата, ветувањата и старите навики. Се се сведе на „треба“. Што треба да правиме, што треба да сакаме, што треба да правиме или кажеме. Заедно сме од мојата 17-та година, повеќе од животот го поминавме како пар отколку како поединци. И бракот ни го уништивме за помалку време отколку што треба банката да не пријави дека не ги плативме ратите.
Нема да ви кажам дека децата никогаш не забележале дека ме нема. Иако многупати не можев да ги натерам да престанат да гледаат цртани за да разговараат со мене на телефон, добив и многу тажни повици и пораки. Но, кога дојдоа во Јапонија да живеат со мене, четири месеци откако заминав, бев во неволја. Беа среќни, воодушевени од храмови, возови, замоци Самуи и колачи во облик на риба. Но, добив мајчински шок. Без солиден брак да ме укотви, по четири месеци самостоен живот во нова земја во која се заљубив, но штотуку почнував да разбирам како да се снајдам, немав идеја што да правам со моите деца, топки полни со енергија. Дури и обидот да ги нахраниме или да најдеме тоалет кога бевме во јавност беше предизвик.
Тоа ми поттикна мало сеќавање, кое занемарив да го спомнам: никогаш не сакав да бидам мајка. Се плашев дека ќе ме „проголта“, дека ќе се исцрпам, дека еден ден, 20 или 30 години подоцна, ќе се разбудам и ќе сфатам дека се изгубив себеси и дека мојот живот заврши. Сепак, нивниот татко сакаше семејство, тој молеше, тој вети дека ќе се грижи за сè и ќе ги отстрани сите пречки што можам да ги именувам.