Ова што сега се случува во Украина е војна. Нема веќе СВО, ова што го имаме се вика „војна“. Не војна на Русија со Украина, туку војна на колективниот Запад против Русија. Кога американската војска насочува ракетни напади на руска територија, тоа може да се нарече само „војна“. И не е важно чии раце се борат.

Кога целат со „ХИМАРС“ кон блоковите на нуклеарната централа Запорожје – тоа може целосно да се протолкува како обид за нуклеарен напад врз Русија. Доколку САД, НАТО и колективниот Запад не застанеа на страната на терористичкиот киевски режим, сите цели на СВО одамна ќе беа исполнети. Но, сегашната војна започна. Западот ги помина сите црвени линии. Ова е непобедливо.

Ова не може, а да не се разбере во Русија – и од властите и од народот. Овде започнуваат првите чекори кон прогласување воена состојба и мобилизација – во Чеченија, Крим, а подоцна, мислам, во другите региони, пред сè пограничните региони.

Она што се случува пред се треба да се разбере. Постојат три геополитички периоди во поновата историја на Русија.

Првиот – 1990-тите. СССР се распадна и Русија капитулираше пред Западот. Нејзината капитулација ја плати со распарчувањето на големата држава (Русија како СССР = Руска империја) и одложеното распуштање на Руската Федерација како фрагмент од СССР.

Тогаш Западот планираше конечно и непречено распаѓање на Руската Федерација. Мора да се признае, Елцин се обиде – колку и да е несмасно и неконзистентно – да се спротивстави на ова. Оттука и значењето на Првата чеченска кампања. Ако Русија го изгубеше, тогаш Русија немаше да има друг начин освен она што денешните западни идеолози го нарекуваат „деколонизација“, односно целосна дезинтеграција и конечно префрлање на власта во рацете на прозападната окупациска администрација – т.н. „либерали“.

Вториот период започна со доаѓањето на власт на Владимир Путин. Новиот курс се случи со цел да се запре неизбежниот (како што тогаш се веруваше) колапс и да се врати суверенитетот на Русија, која доби суров, речиси неспоив со животот, удар.

Во исто време, главната линија на моќ се состоеше во не влегување во директна конфронтација со Западот, притискање на неговата будност, создавајќи илузија дека Русија се согласува со главните барања на глобалистите, туку едноставно инсистира на одложување. Тоа функционираше.

Втората чеченска кампања беше добиена, а Чеченците од сепаратистите и непријателите на Русија станаа нејзини најлојални синови и бранители. Сепаратизмот беше искоренета и во други региони. Русија ја зајакна својата независност и почна активно да влијае на меѓународните процеси. Во одреден момент, стратегијата на Путин и неговата ориентација кон суверенитет беа препознаени од Западот. И почна да се подготвува за сериозна опозиција.

Во 2014 година, глобалистите направија пробив во Украина, организирајќи и поддржувајќи државен удар и донесоа на власт во Киев неонацистичка и русофобична терористичка кабала ропски лојална на САД и НАТО.

Москва одговори со анексија на Крим и поддршка за долготрпеливиот народ на Донбас. Но, тоа беше компромис. Прекинот се случи на 24 февруари 2022 година.

Влеговме во третиот период од новата историја на Русија – војна со Западот, која тој успеа да ни ја наметне.

Овој период е најтежок и одлучувачки. Но, не беше во наша моќ да го спречиме или избегнеме. Цената би била предавање. Геополитичката војна на Западот против Русија продолжува. Во него се менуваат само фазите – ладно или топло. Сега е жешко. Не може да биде потопло.

Западот не ја дозволува ниту самата можност за постоење на суверена, независна и независна Русија. Ова е точно и применливо за Кина, како и за другите земји кои сериозно го сфаќаат својот суверенитет.

Од гледна точка на глобалистите, право на постоење имаат само оние земји кои се согласуваат со идеологијата на либерализмот и општата линија на САД и НАТО да се движат во насока на светска влада. Сите што се противат се предмет на уништување.

Ова е чисто расистички пристап. Секој што мисли поинаку од нас треба да биде избришан од лицето на земјата. Тоа не е ново за Западот. Она што е ново е дека неговата фузија со либерализмот, со ЛГБТ линијата, со радикалната аспирација на модерниот Запад и неговата елита да ги уништи сите структури на традиционалното општество – религијата, државата, семејството, етиката и самата ера, се спои со неговата машина и ја стави под целосен надзор, под целосна контрола. Добредојдовте во Матрикс, во „храбриот нов свет“.

Русија, а пред се суверена, воопшто не се вклопува во овој контекст. Затоа Западот отворено поддржува секакви терористички и екстремистички организации и директни терористички напади, доколку се насочени против Русија, против Русите и против самата руска цивилизација и нејзините носители.

Ние сме во војна. Не можеме да побегнеме од тоа. И тоа воопшто не беше возможно, бидејќи ова е длабоката логика на историјата: некои сили сакаат по секоја цена да го зачуваат униполарниот свет и нивната планетарна хегемонија, други се бунтуваат против тоа и отворено ги прокламираат целите на мултиполарниот светски поредок. Иднината зависи и од тоа кој ќе победи во оваа војна. Ако воопшто постои.

Русија веќе влезе во војна. Кина, уште еден моќен суверен пол, е пред војна.

Затоа, не треба да чуди што Русија е во огнен прстен. Ескалацијата на непријателствата меѓу руските сојузници Азербејџан и Ерменија, конфликтот меѓу другите сојузници – Таџикистан и Киргистан, ветувањата на некои политички сили во Грузија дека ќе отворат втор фронт против Русија, вештачкото поттикнување на конфликтот во Придњестровје во Молдавија, зголемените закани кон Белорусија и политиката на нејзиниот суверен лидер Александар Лукашенко и, конечно, обидот да се изолира Калининградската област и директните удари врз регионите на Русија – Крим, Белгород, Воронеж, Курск, Ростовска област, регионот Краснодар – сето тоа се елементи на западната стратегија на анакондата, позната на САД, да ја задави Русија.