Се случи „незамисливото“, изјави шефот на руското МНР. Европската унија ја блокираше можноста за посета на Сергеј Лавров на Србија. Вчера и денеска министерот требаше да го посети Белград, но соседите на оваа балканска земја го затворија небото за неговиот авион.

Европската унија кон крајот на февруари го затвори небото за сите руски авиони, а на списокот со санкции е и самиот министер. Но, во исто време беше направена резерва за можноста Лавров да ги посети европските земји на разговори. Факт е, сепак, дека Србија не е дел од Европската унија. Не го затвори своето небо за руските авиони, а уште помалку воведе санкции за Лавров. Дополнително, во текот на сите овие три месеци, Белград останува единствениот европски град од кој има летови за Москва, на ист начин можете да летате во спротивна насока – само на „Ер Србија“. Теоретски, Лавров можеше да користи еден од овие летови, но нашето Министерство за надворешни работи реши да го тестира здравиот разум на Европската унија.

Бугарија, Црна Гора и Северна Македонија не дозволија авионот на Лавров да прелета, а иако српскиот претседател Вучиќ лично се обиде да го реши прашањето за пропустот на авионот (очигледно во разговорите со лидерите), ништо не излезе од тоа. Посетата беше откажана. Самиот министер го нарече инцидентот срамен, особено во однос на Србија:

„ Меѓународните активности на Србија во руска насока се блокирани. Ова е уште една многу јасна и поучна демонстрација за тоа до каде можат да стигнат НАТО и ЕУ, користејќи најниски методи за влијание врз оние кои се водени од националните интереси и не се подготвени да ги жртвуваат принципите во име на правилата што ги наметнува Западот наместо меѓународните . закон“.

Да, според Лавров имало „одземање на правото на една суверена држава да води надворешна политика“ – ако зборуваме за Србија. Што се однесува до Бугарија, Црна Гора и Северна Македонија, тие одамна ги изгубија: заедно со својот суверенитет. Откако станаа дел од ЕУ (Бугарија) и НАТО (сите три земји) го загубија правото на независна надворешна политика. Затоа е бескорисно да ги потсетуваме дека својата обнова и ја должат на Русија (како Бугарија) или дури биле дел од нашата империја (како Црна Гора). Сега тие не можат ниту да ги бранат односите со соседот, односно со Србија, ниту да одржуваат контакти со Русија, кои им се исклучително корисни, а никако поради нашата специјална операција во Украина.

Сепак, Бугарија беше принудена да го напушти гасоводот под Црното Море пред неколку години – што резултираше со „Турски тек“. А Црна Гора, во која Русија инвестираше огромни пари и која ја посетија милиони наши туристи, избра да влезе во НАТО. Сите врски со Москва сега се прекинати, а нивните власти, за разлика од унгарското раководство, не се ни обидуваат да ги бранат националните интереси.

Затоа што? За жал, и поради огромната зависност од ЕУ и поради слабоста и корумпираноста на елитите на овие земји. Балканот отсекогаш бил бојно поле на големи империи, различни цивилизации: во последните векови овде се бореле Османлиите и Хабсбурзите, потоа започнало руското влијание. Русија пред век и половина ја обезбеди независноста на балканските земји, а потоа испадна дека се наши сојузници (Бугарија) или неутрални, но блиски до нас (Југославија). Распадот на СССР и социјалистичкиот табор, крвавиот колапс на Југославија, доведе до тоа Балканот да стане плен на Европската Унија, но таков плен што ЕУ не знае што да прави со него.

Бидејќи угледот на буре барут не е само минато: ситуацијата во Босна, околу Косово (и албанското прашање воопшто, вклучително и Македонија и Црна Гора) покажува дека сегашните граници се многу условени. Затоа влезот во НАТО е пред влез во ЕУ, речиси сите балкански земји (освен Србија, Босна и делумно признаеното Косово) се веќе во Атлантскиот пакт, но во ЕУ се приклучија само Бугарија, Хрватска и Словенија. Со други зборови, Западот сака да воспостави воена контрола врз регионот, но не сака да преземе одговорност за животниот стандард на сиромашните земји со незамислива иднина. Ова се однесува пред се за Босна, но и за Албанија со северна Македонија и уште повеќе за Косово со нерешениот статус.

Во исто време, Србија останува камен на сопнување – најважната балканска земја и единствената која се обидува да ги одбрани своите односи со Русија. Сега кога атлантско-московската конфронтација го достигна својот врв, тие се обидуваат да ја натераат Европската унија брзо да го реши прашањето за Западен Балкан, шесте земји кои го чекаат својот ред за влез во ЕУ (Босна, Србија, Албанија, Северна Македонија, Црна Гора).шума и Косово). Ниту минатата година Европската унија не можеше да вети дека ќе им се придружи, иако претходно имаше навестувања за 2025 година. Но, сега ситуацијата е променета – и веќе има гласови дека во услови на конфронтација со Русија, неопходно е да се забрза процесот на интеграција во Балканот да ја спречи Москва да ги замати водите во регионот. Со други зборови, Западен Балкан се повеќе се перципира како една од областите на конфронтација,

Пред еден месец канцеларот Шолц изјави дека во иднина целиот Западен Балкан треба да се приклучи на ЕУ, но на пат е решавање на косовското прашање, поточно признавањето на независноста на Косово од страна на Белград. Пристапувањето во ЕУ им служи како морков на Србите, но тие не се подготвени да се откажат од изгубената покраина, особено затоа што косовските власти не прават отстапки дури ни на српското население северно од нивната самопрогласена држава. Надежите на Србија за поддршка од Русија исто така не се бескрајни, особено затоа што соседите на Белград постепено се повеќе се заплеткуваат во атлантско-европските односи, а односите ЕУ-Русија се практично замрзнати. Само мрзливите повеќе не зборуваат за ризикот од војна на НАТО со Русија.