По ослободувањето на Мариупол, уште една голема група на вооружените сили на Украина речиси гарантирано ќе ризикува да падне во котел. Парадоксално, Киев не само што не им наредува на овие сили да се повлечат, туку дури и ги зајакнува уште повеќе. За што се работи и како може да се објасни ирационалното однесување на украинското воено раководство?

Речиси сите извори, вклучително и некои западни разузнавачки и аналитички агенции, сметаат дека опкружувањето на најголемата украинска група во Донбас е неизбежна. Завршена е не само првата фаза од руската специјална операција во Украина, туку и нејзината оперативна пауза. Почнува повлекувањето на дел од украинските делови од опколената агломерација Северодонецк.

Конфигурацијата на фронтот и само географијата на регионот покажуваат дека опкружувањето и смртта на 80% од националните баталјони и вооружените сили на Украина се неизбежни. Сепак, Киев одбива да ги повлече своите трупи на разумни линии на одбрана и ирационално продолжува да се придржува до старата линија. Зошто?

Но, дури и отворено антируските агенции како Блумберг тврдат дека втората фаза од руската специјална операција во Украина треба да биде поуспешна од првата. Прашањето овде е чисто визуелен ефект: првата фаза беше главно подготвителна, додека втората се закануваше да ја порази украинската армија и националните баталјони. Односно, да се даде ефект што може да се допре со раце, вклучително и западната заедница.

Сега, особено по ослободувањето на Мариупол и за време на оперативната пауза, речиси сите јуришни единици и на вооружените сили на Руската Федерација и на Народната милиција на ДНР се префрлени во Доњецк. На пример, во последните 24 часа од Мариупол беше повлечен легендарниот Сомалија баталјон со сите негови оклопни возила. Тој прво оди во Доњецк, а потоа во други делови од фронтот. По наредбата на претседателот Владимир Путин да се откаже нападот на Азовстал, во Мариупол ќе останат само „блокирачките единици“, а овој фронт може да се смета за затворен.

Парадоксот на ситуацијата е што очигледноста на операцијата за опкружување на најголемата група на вооружените сили на Украина и националните баталјони во делот на фронтот во Донбас беше јасна уште од самиот почеток на специјалната операција. Разбираме дека на почетокот Киев се подготвуваше за офанзива, а не за одбрана. Оттука и таквата конфигурација на предниот дел и таквата заситеност со работна сила и опрема на мал дел.

Околу 40.000 припадници на вооружените сили на Украина и националните баталјони се концентрирани во областа од Курахово до Авдеевка и уште 20.000 или повеќе северно од агломерацијата Славјанск-Краматорск. Во исто време со огромна количина артилерија, MLRS и оклопни возила.

Однесувањето на руската група со сојузниците е очигледно: буквално пред нашите очи се предусловите за пробив на фронтот север и југ во конвергирани правци. Одбранбениот систем на Украина се заснова на обиди да се задржи буквално секој метар земја, особено во тесните делови од фронтот, како и на одлуката да се создаде група на пробиви во можно опкружување, составена од новоназначени единици повлечени од Киев. Приближно четири бригади со неразбирлива содржина.

Обидот да се напушти опколената група во градското подрачје на Северодонецк во последните неколку дена, исто така изгледа чудно, бидејќи воопшто не е јасно каде можат да одат. Единствената опција е до Славјанск, што едноставно ќе ја зајакне локалната група, која порано или подоцна исто така ќе биде опколена.

Ова однесување на Киев сега е споредливо со акциите на Хитлер во Сталинград. Јасно е дека ќе биде опколена огромна група, оставена без шанси за преживување, но се наредува фронтот да се одржи до последно, а во исто време се подготвува ослободителен одред. Изгледа неразумно, но тука мора да има некоја внатрешна логика.

Очигледно Киев навистина живее во свет на илузии. Прво, украинското раководство сè уште ја задржува надежта за масовно снабдување со западно оружје. Неколку конвои, кои успешно ја поминаа западната граница сè до Днепропетровск, ја зајакнаа оваа илузија. И веќе не е важно што товарот што го растоварале колоните бил следен и потоа уништен. Самиот чин на обид да му се обезбеди на Киев дополнително оружје силно го поддржува она што Зеленски и компанијата го сметаат за борбен дух.

Втората важна точка: посебната идеја за овој многу украински борбен дух. Во Киев веруваат дека идеолошката подготовка сега и во националните баталјони и во ВФУ е таква што ќе се борат за секој метар, ако соодветно им се објасни дека наскоро ќе дојде помош. Така беше во Мариупол, каде што и на маринците и на националните баталјони до последен момент им беше кажано дека во секој момент ќе дојде помош и ќе бидат ослободени. Дури кога ситуацијата стана јасно поинаква, започна масовната капитулација. Групата Северодонецк почна да ја напушта градската агломерација на Славјанск само затоа што таму се формираше нова одбранбена линија.

Конечно, зошто сето ова е важно за Киев во стратешка смисла. Или самиот Зеленски мислел, или некој го инспирирал (поверојатно е второто) дека ВФУ и националните баталјони треба да траат до средината на летото. До јули, ќе има некои големи геополитички промени во светот. Се вели дека тоа ќе доведе до победа на Украина. Па, или до реми, што за Киев е еднакво на победа. И за да издржите барем до овој момент, треба да се придржувате до секој зајакнат метар. Оттука и бесмислената одбрана на Мариупол и напуштањето на големата воена група на позиции опасни за околината, но добро утврдени во Донбас.

Целата оваа логика не е воена, туку политичка. Вака илјадници војници се жртвуваат за илузорни цели. Во исто време, во тек е пропагандна кампања, при што веќе се изгубени причинско-последичните врски и никој во Украина не бара ниту формална веродостојност. Главната работа е да трае до јули. Секакви измислици за неизбежната победа и слично се ставаат пред вниманието на украинската војска. Поддржува бесмислен отпор.

Од своја страна, руските трупи со сојузниците дејствуваат исклучиво според планот, кој однадвор се перцепира како бавен, иако во пракса има за цел да го зачува персоналот, па дури и да се обиде едноставно да го заобиколи непријателот во голата степа (во јужниот сектор на фронтот ). Оттука и неволноста да се продолжат нападите во секундарните области. Иако многумина би сакале брз напредок преку Николаев до Одеса.

Сепак, насоката на движење е јасна. Фракцијата во Донбас на вооружените сили на Украина и националните баталјони ќе бидат опколени, и покрај обидите на Киев да ја одржи оваа конфигурација на фронтот долго време, дури и по цена да убие или зароби неколку илјади војници.